Stożek rotatorów: mięsień nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy, obły mniejszy, podłopatkowy Uszkodzenie stożka rotatorów dotyka zazwyczaj osób po 40 roku życia. Najczęstszą przyczyną są powtarzające się mikrourazy. Zazwyczaj proces chorobowy dotyczy ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego w miejscu jego przyczepu. U sportowców uszkodzenie stożka rotatorów pojawia się przeważnie podczas wielokrotnych wymachów lub rzutów wykonywanych kończyną górną. Głównie w dyscyplinach sportu takich jak: siatkówka, tenis, squash, badminton, baseball, pływanie, czy piłka ręczna. Uszkodzenia te spowodowane jest powtarzającym się rozciąganiem stożka podczas finalnej fazy wymachu lub rzutu. W tym wypadku rozerwanie spowodowane jest zaburzeniem stabilizacji w obrębie stawu. Uszkodzenia stożka rotatorów można podzielić na uszkodzenia przewlekłe oraz uszkodzenia nagłe. W uszkodzeniach przewlekłych dolegliwości bólowe występują głównie w nocy, mięśnie odpowiadające za odwodzenie kończyny zostają osłabione, a zakresy ruchomości ulegają zmniejszeniu. W uszkodzeniach nagłych (stan ostry) ból jest ostrzejszy niż w uszkodzeniach przewlekłych, a siła odwodzenia jest wyraźnie zmniejszona. W niektórych przypadkach dochodzi do całkowitej utraty odwodzenia ramienia bądź odwodzenia osiąga jedynie 90º, przy czym ucisk na ramię powoduje jego opadnięcie.
Do głównych objawów uszkodzenia stożka rotatorów należą:
- obrzęk stawu,
- ból w czasie snu na boku,
- tkliwość wyrostka barkowego,
- ograniczenie ruchów obrotowych ramienia oraz jego odwiedzenia (odwodzenie jest wykonalne po biernym uniesieniu ramienia do kąta 30- 60º ),
- ból w okolicach guzka większego kości ramiennej oraz ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia,
- kłujący ból w czasie nagłego odwiedzenia lub zgięcia,
- ograniczenie ruchów obrotowych ramienia,
- asymetria barku wskutek zaników mięśnia nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego i naramiennego.
